Η Βουλευτής Καστοριάς κ. Μαρία Αντωνίου , εκπροσώπησε τη Νέα Δημοκρατία στην Εθνική Συνδιάσκεψη της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Η Βουλευτής Καστοριάς κ. Μαρία Αντωνίου , εκπροσώπησε τη Νέα Δημοκρατία στην Εθνική Συνδιάσκεψη της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. , με θέμα:  «Η Δημόσια Διοίκηση, οι Δημόσιες Υπηρεσίες και τα Κοινωνικά Αγαθά στην εποχή του Μνημονίου και η πρόκληση μιας μεταρρύθμισης προς όφελος της Κοινωνίας και της Ανάπτυξης».

Ακολουθεί η ομιλία της κ. Μαρίας  Αντωνίου:

Κυρίες και κύριοι,

Η πατρίδα μας, η Ευρώπη ολόκληρη, εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται στη δίνη μιας τεράστιας οικονομικής, κοινωνικής και εντέλει πολιτικής κρίσης.

Μετά από τρία χρόνια παρατεταμένης λιτότητας, βρισκόμαστε πλέον σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.  Ο κόσμος έχει, προ πολλού, ξεπεράσει τα όρια και της αντοχής και της υπομονής του. 

Επειδή, λοιπόν, σηκώνεται μεγάλος κουρνιαχτός  και η χώρα έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα, δεν μπορούμε να πορευόμαστε είτε αναμένοντας κάποιον ….από μηχανής θεό ή «…προσμένοντας κάποιο θαύμα» ή τέλος εκλιπαρώντας για την μεγαλοθυμία των ….εταίρων μας.

Πρέπει να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας. Τη λύση οφείλουμε να τη βρούμε εμείς.

Είμαστε ήδη στο και πέντε της ανάγκης για την δημιουργία ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου για την πατρίδας μας.

Λαμβάνοντας υπόψη δύο βασικές παραμέτρους.

Η Ελλάδα, είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή της σοβαρότερης περιφερειακής ένωσης,  μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και της Ζώνης του Ευρώ,

με όλα τα πλεονεκτήματα αλλά και όλους τους καταναγκασμούς που συνεπάγεται η συμμετοχή αυτή, μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής κοινοτικής έννομης τάξης, του Συμφώνου Σταθερότητας και της στρατηγικής της Λισσαβόνας.

Και δεύτερο, ότι η έννοια του «μοντέλου ανάπτυξης», για οικονομίες βασισμένες στη λειτουργία της αγοράς,

την οικονομική ελευθερία και την ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία

αφορά πρωτίστως τις δημόσιες πολιτικές που υποστηρίζουν και προσανατολίζουν την εθνική οικονομία, προτρέποντας και ενθαρρύνοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Πρώτη μέριμνα των δημόσιων αυτών πολιτικών είναι η συμφιλίωση του μοντέλου ανάπτυξης και όλων των αναπτυξιακών πολιτικών με την διατήρηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου 

που ανεξάρτητα από τις επιμέρους εκδοχές και αποχρώσεις του είναι θεμελιώδες τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου και προϋπόθεση της συνοχής, της ανταγωνιστικότητας και της περαιτέρω ανάπτυξης των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Ζήτημα δημόσιων, δηλαδή εθνικών πολιτικών επιλογών, είναι επίσης η διαχείριση των δημοσίων επενδύσεων,

οι κατανομές και ο προσανατολισμός των κοινοτικών πόρων,

η διατήρηση του επιπέδου των παροχών και των υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους,

το νομικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων,

η εφαρμογή συγκροτημένων πολιτικών απασχόλησης και βέβαια όλες οι θεσμικές πολιτικές με κορυφαίες την εκπαίδευση και την διοικητική συγκρότηση του κράτους.

Το μοντέλο ανάπτυξης δεν είναι συνεπώς ένα συνονθύλευμα κοινοτοπιών και γενικολογιών που επαναλαμβάνονται διαρκώς από όλους,

Ούτε η εισαγωγή των κειμένων προβληματισμού των υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. 

Είναι ένα σύστημα στρατηγικών, μακροπρόθεσμων επιλογών που αφορούν το σύνολο των δημόσιων πολιτικών

και λειτουργούν ως σαφές και σταθερό πλαίσιο αναφοράς για την κυβέρνηση, τη δημόσια διοίκηση, τους Ο.Τ.Α α΄ και β΄ βαθμού,  την αγορά, τις ιδιωτικές πρωτοβουλίες και την κοινωνία των πολιτών.

Με βασικούς βραχίονες, την ενεργειακή αυτοτέλεια,

την διατροφική επάρκεια, την βελτίωση των τουριστικών υπηρεσιών,

τα πυρηνικά μας όπλα την παιδεία και τον πολιτισμό,

την κινητοποίηση της Ελληνικής ναυτιλίας,

την πλήρη αξιοποίηση των τεχνολογιών αιχμής, τις υποδομές

και τέλος την εξυγίανση του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού τομέα.

Κρίσιμος και καθοριστικός παράγοντας, για την επιτυχία του εγχειρήματος είναι η λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης.

Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι η δημόσια διοίκηση βρίσκεται από δεκαετίες σε βαθιά και γενικευμένη κρίση.

Μια κρίση που αναπαράγεται και βαθαίνει παρά τις τυμπανοκρουσίες κατά καιρούς για τον εκσυγχρονισμό της.

Στην πραγματικότητα, η δημόσια διοίκηση απλώς αντανακλά το ξεπερασμένο πρότυπο οργάνωσης του κράτους,

τις παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος,

τον στρεβλό τρόπο ανάπτυξης,

καθώς και τις επιδιώξεις  κάποιων κυβερνήσεων να εξυπηρετήσουν συμφέροντα ασυμβίβαστα με την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη του τόπου.

Τα κύρια χαρακτηριστικά της κρίσης στην οποία βρίσκεται η δημόσια διοίκηση είναι

η συνεχής αποδιοργάνωση, των προηγουμένων χρόνων

η χαμηλή αποδοτικότητα και η κοινωνική αναποτελεσματικότητα

που απορρέουν από φαινόμενα και πρακτικές, όπως η κομματικοποίηση και το ρουσφέτι (στον τρόπο επιλογής και εξέλιξης του προσωπικού, αλλά και στις συναλλαγές με του πολίτες),

η υποκατάσταση των υπηρεσιών από τους φορείς της πολιτικής εξουσίας,

η έλλειψη ουσιαστικής αποκέντρωσης, προγραμματισμού και οργάνωσης, οι πελατειακές σχέσεις,

η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια, η σύγχυση αρμοδιοτήτων, η γραφειοκρατία, η πολυνομία,

η ανυπαρξία αξιολόγησης.

Η ριζική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης, όμως,

δεν είναι απλώς υπόθεση διακηρύξεων,

αλλά απαιτεί ρήξεις με τον κομματισμό, με τις πελατειακές σχέσεις και τα ρουσφέτια 

αλλά και με την ίδια την αντίληψη του τρόπου ανάπτυξης της χώρας και της λειτουργίας του κράτους.

Με βασικές προϋποθέσεις:

Τον ανασχεδιασμό των δομών και τον επαναπροσδιορισμό των αναγκών, με βάση τις σημερινές συνθήκες

Την εξέλιξη του προσωπικού με αξιολόγηση και διαφάνεια, χωρίς ρουσφετολογικές και κομματικές επιλογές

Το αποφασιστικό χτύπημα της διαφθοράς, όπου και αν βρίσκεται, όπου και αν ανήκει

Την ολοένα και μεγαλύτερη αξιοποίηση των τεχνολογιών αιχμής

Κυρίες και κύριοι

Η χώρα μας διαθέτει στρατηγικά πλεονεκτήματα.

Η κατάσταση που σήμερα αντιμετωπίζουμε μπορεί να αναστραφεί πολύ πιο γρήγορα από ότι φαντάζονται μερικοί και να αποδώσει ωφέλειες για όλους τους κοινωνικούς εταίρους στη χώρα μας.

Χρειάζονται όμως δύο βασικά πράγματα.

Πρώτον, αλήθειες, κυρίως από το πολιτικό σύστημα και για το πολιτικό σύστημα.

Τα σκάνδαλα, τα λάθη, τις παραλείψεις, τις ανοησίες, τις μικροπρέπειες του παρελθόντος,

πρέπει να τα μάθουμε, να τα κατανοήσουμε, να ωριμάσουμε μαζί τους και να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να τιμωρήσουμε αλλά κυρίως, να γυρίσουμε σελίδα.

Δεύτερον, πρόγραμμα και όραμα.

Τα πολιτικά προγράμματα δεν αρκεί να εξαντληθούν στις ξεπερασμένες ρητορείες για το ποιος είναι καλύτερος.

Απαιτείται επεξήγηση πολιτικών, δράσεων και ενεργειών, ώστε να κρίνουμε τι μας βγάζει από τη δίνη, τι μας κάνει αξιοπρεπείς, τι μας δίνει μέλλον, τι εν τέλει, μας αξίζει ως έθνος.

Στο ερώτημα, αν μπορεί η χώρα και η δημοκρατία μας, να προχωρήσει σε τόσο δύσκολες συνθήκες και με ποιο τρόπο,

δεν μπορεί κάποιοι απλά να κοιτάζουν το ερώτημα.

Αλλά να δώσουν, αν έχουν, τη δική τους απάντηση.

Αν οι Έλληνες δε δουν σύντομα αλλαγή πλεύσης της χώρας, αν δε δουν βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους,

δε δουν δουλειές και ανάπτυξη τότε… μαύρο φίδι που μας έφαγε όλους.

Και όταν λέω όλους εννοώ όλους. Γιατί τότε τη λύση θα τη δώσουν τα άκρα.